مهارتهای زندگی

آموزش مهارت‌های زندگی

هدف مدرسه، آموزش صرف نیست، بلکه هدف اصلی  آن تربیت است، اما این مسئله چنانکه باید و شاید در جامعه نهادینه نشده، به همین دلیل است که اولیا در مراجعات خود به  مدرسه فقط در مورد موضوعات آموزشی فرزندان سؤال می‌کنند. همه اتفاقات باید در مدرسه رخ دهد و باید نگرشی در معلمان ایجاد شود که آنها به آموزش صرف نپردازند و تربیت دانش آموزان  را وظیفه اصلی خود بدانند.

وقتی صحبت از آموزش مهارت‌های زندگی در مدرسه می‌شود، این تصور می‌رود که کتابی به کتاب‌های درسی اضافه شده است، اما این تصور نادرست  است  و منظور آن است که مهارت‌های زندگی باید در همه دروس وجود داشته باشد.

آموزش وپرورش یک مسئله ملی و از مهم‌ترین مسائل کشور است و فرآیند تعلیم وتربیت نیز  تنها بر عهده آموزش  و پرورش نیست، همه دستگاه‌ها در فرآیند تعلیم و تربیت مؤثرند و ‌آموزش و پرورش نقش سیاستگذاری در این فرآیند را برعهده دارد. امروزه همگان  به این نتیجه رسیده‌اند که آموزش‌های رسمی نقش آن چنانی در تربیت دانش‌آموزان  ندارند، بنابراین همه به آموزش‌های غیر رسمی روی آورده‌اند که که این امر نیاز به مدیریت دارد .

بنابراین، مهارتهای روانی – اجتماعی که به فرد کمک می‌کند با نیازها و چالش‌های زندگی روزمره بهتر کنار بیاید، عبارتند از:

تصمیم‌گیری و حل مسئله

تفکر خلاقانه و تفکر نقادانه

مهارت ارتباطی و مهارت مدیریت رابطه

خودآگاهی و همدلی

مدیریت احساسات و هیجانات و مدیریت استرس

که آموزگار باید در دروس مختلف به این مهارت‌های زندگی توجه داشته باشد تا دانش‌آموزان در طول تحصیل خود آمادگی لازم را برای رویارویی با چالش‌های زندگی کسب کنند و در موقعیت‌های مختلف توانایی به کارگیری مهارت لازم را داشته باشد.